Акцыя "Чытаем беларускую кнігу", Літаратурныя юбілеі Опции

[Admin]

Паэт Купалаўскай школы

25 чэрвеня – 110 гадоў з дня нараджэння П.У. Броўкі (1905-1980), паэта, празаіка, грамадскага дзеяча, народнага паэта Беларусі.
Сярод беларускіх пісьменнікаў, якія пакінулі нашчадкам багатую творчую спадчыну і ўнеслі вялікі ўклад у развіццё нацыянальнай культуры, пачэснае месца займае Пятрусь (Петр Усцінавіч) Броўка. Ён доўгі час знаходзіўся ў эпіцэнтры літаратурнага жыцця краіны, актыўна ўплаваў на яго не толькі як творца, але і як сапраўдны летапісец-мастак свайго часу.
Нарадзіўся П. Броўка на Віцебшчыне ў сялянскай сям’і. У 1931г. скончыў літаратурна-лінгвіністычнае аддзяленне педагагічнага факультэта Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта.
У 1940г. прызначаны галоўным рэдактарам часопіса “Полымя”. З 1941 па 1942гг. працаваў у франтавой газеце “За Савецкую Беларусь”, публікаваўся ў партызанскім друку. З 1948 па 1967 гг. з’яўляўся старшынёй праўлення Саюза пісьменнікаў БССР, з 1967 па 1980гг. галоўным рэдактарам выдавецтва “Беларуская Савецкая Энцыклапедыя” (зараз носіць яго імя).
1930-я гг. – час інтэнсіўнага таленту пісьменіка. У гэты перыяд з’явіліся зборнікі паэзіі “Прамова фактамі”, “Гады як шторм”, “Цэхавыя будні” і інш. Пятрусь Броўка пісаў пра пачуцці, сяброўства, каханне, радасць працы. Паэта цікавілі падзеі не толькі сучаснага яму жыцця, але і грамадзянскай і Першай сусветнай войнаў. Гэта знайшло адлюстраванне ў паэмах “Праз горы і стэп”, “Шляхамі баравымі” і інш. У гады Вялікай Айчыннай вайны паглыбляецца эмацыянальны і рэалістычны змест паэзіі П.Броўкі, узмацняецца яго патрыятычнае гучанне. Балючыя, шчымлівыя вершы, балады, паэмы распавядаюць пра Надзю-Надзейку, закатаваную фашыстамі, пра спаленыя вёскі, першыя пасляваенныя барозны і жмені зярнят, што кінулі ў зямлю рукі сейбіта, пра слёзы герояў-франтавікоў, якія засталі папялішчы на месцы родных хат. Тэма вайны раскрыта ў лепшай паэме “Голас сэрца”. Яна прысвечана маці паэта, якая загінула ў Асвенцыме.
У літаратурнай спадчыне П. Броўкі акрамя паэтычных ёсць і празаічныя творы. Яго шлях як празаіка пачаўся з ранніх апавяданняў “Сымонава гара”, “Памылка”, “Тры сасны”. У апошнюю кнігу прозы “Разам з камісарам” ўвайшлі аўтабіяграфічныя апавяданні і аповесць “Донька-Даніэль”. Пятрусь Броўка пісаў таксама творы для дзяцей, займаўся мастацкім перакладам, публіцыстыкай, працаваў над лібрэта опер.
Урад высока ацаніў творчую і грамадскую дзейасць пісьменніка. У 1972 годзе атрымаў званне Героя Сацыялістычнай Працы. Пісьменнік узнагароджаны шматлікімі медалямі і наградламі.
Бібліяграфія:
1. Бадылевіч, К. Гісторыя ў рарытэтных экспанатах Літаратурнага музея Петруся Броўкі / Карына Бадылевіч // Роднае слова. - 2021. — № 7.— C. 21—22, укл.
2. Бровка Петрусь (Петр Устинович), белорусский поэт, общественный деятель // Твои герои, Беларусь! Герои Социалистического Труда : биограф. справ. / сост. И.Н. Кулан [и др.]; под общ. ред. А.Н. Новикова. — Минск, 2014. — С. 52.
3. Грышчык, Н 10 фактаў пра ПятрусяБроўку / Наста Грышчук // Літаратура і мастацтва. - 2015. — 26 чэрв. — С. 7.
4. Мiшчанчук, М. "На сэрцы шчасця асалода..." : лірыка кахання Петруся Броўкі ; Мікола Мішчанчук // Роднае слова. - 2005. — №6.— C.3—6.
5. Пракаповіч, І Патрыятычны, вызваленчы пафас твораў П.Броўкі ваеннага часу / І.В. Пракаповіч // Беларуская мова і літаратура . - 2015. — №6. — С. 48—52.

[Admin]

Узвіхраны ветразь

6 мая — 120 гадоў з дня нараджэння Ю.П. Гаўрука (1905-1979), паэта, перакладчыка, крытыка.
Станаўленне нацыянальнай беларускай школы мастацкага перакладу адбылося ў ХХ ст. Сярод тых, хто стаяў ля яе вытокаў, - таленавіты паэт, крытык, тэатразнавец і фалькларыст Юрый Паўлавіч Гаўрук.
Нарадзіўся ён у Слуцку у сям’і рабочага. З ранніх гадоў захапіўся літаратурай. Ён перачытаў амаль усіх рускіх класікаў. Каб авалодаць у арыгінале раманам В.Гюго “Собор Парижской Богоматери”, вывучаў, карыстаючыся слоўнікам, французскую мову, браў прыватныя ўрокі англійскай. У 1922г. Ю. Гаўрук паступіў у Вышэйшы літаратурна-мастацкі інстытут у Маскве на інструктарскае аддзяленне па класах крытыкі, фальклору і мастацкага перакладу. З вялікай удзячнасцю ўспамінаў сваіх выкладчыкаў – В. Брусава, М.Эйхенгольца, Ю. Сакалова. Перад студэнтамі часта выступалі С.Ясенін і У. Маякоўскі, якія чыталі свае вершы. У час вучобы Ю. Гаўрук пазнаёміўся і пасябраваў з беларускімі паэтамі М.Чаротам і У.Дубоўкам.
Творчую дзейнасць Ю.Гаўрук пачаў са збірання і вывучэння беларускага фальклору. Яшчэ студэнтам, калі прыязджаў на канікулы, запісаў на Случчыне ў 1924г. больш за 1000 народных песень і казак. Аднак найбольш ярка яго талент раскрыўся ў галіне перакладу. Дэбютаваў вершам Г.Гейне “Ткачы” (1925), у якім на беларускай мове дасканала перадаў асаблівасці кампазіцыі твора, форму, рытміку і рыфмоўку. У 1928 годзе выйшаў зборнік “Кветкі з чужых палёў”, дзе былі змешчаны вершы англійскіх, нямецкіх, французскіх і польскіх паэтаў, перакладзеныя Ю.Гаўруком. Шмат працаваў ён і над драматургічнымі творамі. Першым стаў пераклад камедыі У.Шэкспіра “Сон у летнюю ноч” (1925, для Беларускай драматычнай студыі ў Маскве). Пераклады Ю.Гаўрука цікавыя з пункту гледжання перадачы мастацкіх вобразаў, матываў, ідэі і арыгінальнасці твора. Пры гэтым у іх раскрываюцца выяўленчыя магчымасці беларускай мовы. Сапраўднай падзеяй у тэатральным жыцці нашай краіны сталі перакладзеныя Ю.Гаўруком трагедыі У.Шэкспіра “Атэла”, “Гамлет”, “Кароль Лір”, “Антоній і Клеапатра”.
Літаратурная спадчына Ю.Гаўрука даволі разнастайная – арыгінальныя вершы, паэмы, апавяданні, нарысы і рэцэнзіі. Ён аўтар кнігі “Вясковыя рыскі” (1926), дзе змешчаны краязнаўчыя нататкі. Пасля смерці пісьменніка яго асноўныя артыкулы па тэорыі і практыцы мастацкага перакладу, а таксама эсэ ўвайшлі ў кнігу “Ступень адказнасці” (1986).
Бібліяграфія:
1. Гаўрук, Ю. П. І сонца, і хмары… / Ю.П. Гаўрук // Пра час і пра сябе: аўтабіяграфіі беларускіх пісьменнікаў. – Мінск, 1966. – С. 96-105.
2. Жук, Т. І. Юрка Гаўрук: старонкі жыцця і творчай дзейнасці (па матэрыялах рукапіснага фонду Цэнтральнай навуковай бібліятэкі імя Якуба Коласа НАН) / Т. І. Жук // Матэрыялы ХІХ Міжнародных краязнаўчых чытанняў, Мінск, 27-28 крас., 2023г. / НББ. – Мінск, 2023. – С. 13-20.
3. Гаравая, І. “Чужыя кветкі” на беларускай глебе: перакладніцкая дзейнасць Юркі Гаўрука / Інга Гаравая // Роднае слова. – 2005. - № 4. - С. 3-5.
4. Садоўская, Л. Юрка Гаўрук, перакладчык і паэт / Л. Садоўская // Бібліятэка прапануе. – 2004. – № 1. – С. 5-6.

[Admin]

З плеяды палымяных патрыётаў : жыццевы і творчы шлях Язэпа Дылы

14 красавіка — 145 гадоў з дня нараджэння Я. Дылы(1880-1973), пісьменніка, тэатразнаўца, грамадскага дзеяча.
Беларускі дзяржаўны дзеяч Язеп (Восіп Лявонавіч) Дыла быў не толькі адметным кіраўніком, але і таленавітым пісьменнікам. Стаў вядомым дзякуючы сваёй шматграннай дзейнасці і энцыклапедычнасці ведаў, атрыманых шляхам самаадукацыі.
Нарадзіўся Я.Дыла ў сям’і служачага ў Слуцку. Уплыў на фарміраванне яго светапогляду аказала бабуля Дамініка Куляшэвіч, у якой ён выхоўваўся. Ад яе будучы пісьменнік пачуў шмат беларускіх песень, казак і легенд. Не менш значны ўплыў на духоўнае развіццё Я.Дылы аказалі дваюрадны брат Нічыпар Дыла, які любіў паказваць лялечныя спектаклі, а таксама мясцовы настаўнік Альгерд Абуховіч-Бандзінелі.
Літаратурную дзейнасць Я.Дыла пачаў яшчэ ў 1909 г. Першыя творы (абразок “Перад раніцаю” і верш “Вечар ясны, ціхі…”) надрукаваны ў 1912 г. у газеце “Наша ніва”, у 1913 г. там жа з’явіўся яго верш “Пад хмурным небам”. У 1918 г. змясціў у газеце “Дзянніца” шэраг публіцыстычных артыкулаў. У перыядычным друку былі апублікаваны таксама апавяданні, рэцэнзіі. Язэп Дыла меў шмат псеўданімаў. Ён — адзін з пачынальнікаў беларускай гістарычнай прозы і драматургіі. У аснове незакончанага рамана “На шляху з варагаў у грэкі” заключана думка пра самабытнасць і дасканаласць дахрысціянскай культуры продкаў беларусаў. Апісваюцца два розныя ўклады жыцця, дзве культуры: славянская (дрыгавіцкая) і ўсходняя (візантыйская). Ён напісаў таксама гістарычную аповесць “Настася Мякота” (1968; пазней мела назву “У імя дзяцей”), якая апавядае пра абарону Слуцка ад татарскага набегу ў ХІІІ ст. Выдаў кнігі для дзяцей “Храбры Юрка” (1934), “Белачка” (1935). Аўтар гістарычных драм “Панскі гайдук” (прысвечана народным паўстанням канца ХVІ ст.), “Юнак з Крошына” (пра Паўлюка Багрыма), “Падуанскі студэнт” (пра Францыску Скарыну) і іншыя. Навуковае значэнне маюць успаміны пісьменніка пра А. Абуховіча, Я.Купалу, Я.Коласа, Ц. Гартнага, Я.Райніса, якіх ён добра ведаў.
Рукапісная спадчына Я.Дылы, яго фотаздымкі і іншыя матэрыялы захоўваюцца ў Беларускім дзяржаўным архіве-музеі літаратуры і мастацтва, Інстытуце мастацтвазнаўства, этнаграфіі і фальклору імя К. КрапівыНАН Беларусі, Аддзеле рукапісаў Цэнтральнай навуковай бібліятэкі імя Я.Коласа НАН Беларусі.

Бібліяграфія
1. Асаёнак, В. Я. 14 красавіка - 140 гадоў з дня нараджэння Я.Дылы (1880 - 1973), пісьменніка, тэатразнаўца, грамадскага дзеяча : бібліяграфічны спіс / склад. В. Я. Асаёнак [і інш.], рэд. К. Д. Варанько // Новыя кнігі: па старонках беларускага друку. - 2020. — № 1. — С. 15—16 (дадатак).
2. Іофе, Э. Р. Язэп Дыла: пісьменнік, які займаў дваццаць сем пасад / Эмануіл Іофе // Полымя. - 2020. — № 4. — С. 108—113.
3. Рублевская, Л. И. Племянник слуцкого батлеечника. Язеп Дыло (1880-1973) / Людмила Рублевская // Рифма ценою в жизнь: эссе по истории белорус. Лит. / Людмила Рублевская. – Минск, 2013. – С. 102–107.

[Admin]

Жыццёвая балада Віктара Шніпа

26 сакавіка — 65 гадоў з дня нараджэння В.А. Шніпа (1960), паэта, празаіка, перакладчыка.
Віктар Анатольевіч Шніп нарадзіўся 26 сакавіка 1960 г. у вёсцы Пугачы Валожынскага раёна. Скончыў Мінскі архітэктурна-будаўнічы тэхнікум (1978), Вышэйшыя літаратурныя курсы Літаратурнага інстытута імя М.Горкага ў Маскве (1987). Працаваў у часопісе “Беларусь” (1987-1991), газетах “Наша слова” (1991-1995), і “Літаратура і мастацтва” (1995-2003). У 2003-2008 гг. намеснік галоўнага рэдактара, а з 2008 г. галоўны рэдактар выдавецтва “Мастацкая літаратура”.
Член Саюза пісьменнікаў Беларусі з 1984 г.
Лаўрэат прэмій імя Уладзіміра Маякоўскага Савета Міністраў Грузіі (1987 г., за зборнік “Гронка святла”), літаратурнай прэміі “Залаты Купідон” (2007 г., за кнігу “Балада камянёў”, спецыяльнай прэміі Прэзідэнта Рэспублікі Беларусь (2008 г., за кнігу “Страла кахання, любові крыж”), узнагароджаны медалём Францыска Скарыны (2019).
Віктар Шніп – з кагорты самых пазнавальных паэтаў Беларусі. Такіх у нас нямнога, чые радкі не зблытаеш з ніякімі іншымі.Кожны ягоны верш – гэта густая повязь радкоў, дзе наступны раскрывае сутнасць, тлумачыць і ўзбагачае радок папярэдні. Часам такія азначэнні бываюць наўпрост парадаксальнымі. Але самае цікавае: многія вершы па сваім сэнсе – плынь, дзе думкі чапляюцца адна за другую, звіваюцца, і табе, чытачу, не даведацца, куды, урэшце, выверне паэт. І пасля ствараецца не столькі знешняя карцінка пабачанага, а жывы асацыятыўны пазл, настрой і ўспрыманне свету.
Балада – улюбёны жанр паэта (бадай, не знайсці знакамітую постаць, якую абмінула яго пяро), іх у яго незлічоная колькасць, сур’ёзных, пафасных і парадыйных, хуліганскіх: “Балада Янкі Купалы”, “Балада Рыгора Барадуліна”, “Балада Карліка”, “Балада пустэльніка”, “Балада залатога ланцежка” …
Віктар Шніп — з кагорты паэтаў прыкметных. І праз многія гады сваёй творчасці ён застаецца паслядоўным ахоўнікам роднай мовы, роднай беларускай культуры і асветніцтва. І, канешне ж, — народнай культуры, гістарычнай памяці беларусаў. Пацвярджаюць гэтатворы «Сані», «Куфар», «Вядро», «Вячэра», «Кажух», «Кудзеля», «Брук», «Барана»…
У зборніках «Шляхам ветру» (1990), «На рэштках Храма» (1994), «Беларускае мора» (2004), «Страла кахання, любові крыж» (2008), «Проза і паэзія агню» (2010), «Першы папяровы снег» (2014), «Тутэйшая туга» (2014) знайшлі выяўленне вечныя тэмы чалавечага быцця і зварот да канкрэтных набалелых пытанняў сучаснасці.
Бібліяграфія
1. Адам, М. Неспасціжная веліч травы / Мікола Адам // Полымя. - 2019. — № 2. — С. 170—172.
2. Бельскі, А. І. Балады Віктара Шніпа / Алесь Бельскі // Галасы і вобразы : літ.-крыт артыкулы / А. І. Бельскі. - Мінск, 2008. — С. 175—187.
3. Гниломедов, В. Путем поэта / В. Гниломедов // Нёман. - 2015. — № 2. — С. 188—198.
4. Марціновіч, А Баладны лад / Алесь Марціновіч // Літаратура і мастацтва. - 2016. — 19 лют. — С. 6.

[Admin]

Досвед і мудрасць Івана Навуменкі

У сузор'і пісьменнікаў, якія ў сваіх творах адлюстравалі тэму Вялікай Айчыннай вайны, Івану Якаўлевічу Навуменку належыць адно з самых значных месцаў. Гэта ён – усёй духоўнай сутнасцю сваіх герояў – сцвярджаў, што беларуская літаратура пра вайну не ваенная, а антываенная, адна з самых гуманных літаратур свету.
Нарадзіўся І. Навуменка ў г. Васілевічы Рэчыцкага раёнаГомельскай вобласці ў сям'і чыгуначніка. У сярэдняй школе ўсе прадметы здольнаму вучню даваліся лёгка, але асабліва ён любіў літаратуру. Зачытваўся творамі Ж.Верна, М.Рыда, А.Дзюма, І.Тургенева, Л.Талстога, захапляўся паэзіяй Я.Купалы, Я.Коласа, М.Багдановіча.
Вершы пачаў пісаць яшчэ ў малодшых класах. Дасылаў іх і шматлікія нататкі ў мясцовую раённую газету. У старэйшых класах спрабаваў друкаваць артыкулы і рэцэнзіі на мастацкія творы. За адзін год экстэрнам здаў экзамены за восьмы і дзевяты класы. Ён марыў сур'ёзна займацца літаратурай, але ўсе планы перакрэсліла вайна. Сямнаццацігадовым юнаком уключыўся І.Навуменка ў барацьбу з акупантамі: прымаў актыўны ўдзел у падпольнай дзейнасці, быў сувязным і партызанам Васілевіцкай брыгады імя П.Панамарэнкі ўваходзіў у армейскую разведвальна-дыверсіённую групу. Разам з часцямі Чырвонай Арміі ўдзельнічаў у вызваленні ад фашыстаў родных мясцін. Закончыў вайну ў Сілезіі.
Пачаткам літаратурнай дзейнасці пісьменніка лічыцца 1955 г. У гэты час у часопісе «Маладосць» былі апублікаваны яго першыяапавяданні «Сідар і Гераська» і «Эх, махорачка». З 1957 г. кніга за кнігай пачалі выдавацца зборнікі апавяданняў, навэл і аповесцей – «Семнаццатай вясной» (1957), «Хлопцы-равеснікі» (1958), «Верасы на выжарынах» (1960), «Бульба» (1964), «Таполі юнацтва» (1966, прэмія Ленінскага камсамола Беларусі, 1967), «Пераломны ўзрост» (1986), «Водгулле далёкіх вёснаў» (1989) і інш. У творах адлюстраваны лёс пакалення аднагодкаў аўтара, якое, нягледзячы на цяжкія ваенныя гады і супярэчнасці жыцця, захавала рамантычны, часам летуценны погляд на рэчаіснасць. Найбольш поўна тэма Вялікай Айчыннай вайны раскрыта ў раманах «Сасна пры дарозе» (1962), «Вецер у соснах» (1967), «Сорак трэці» (1973). Аўтар паказаў складаны і супярэчлівы працэс фарміравання волі і характараў маладых людзей, выхаваных у 1930-я гг. у духу патрыятызму, гатовых да подзвігу ў імя Радзімы. У суровыя гады вайны героі твораў І.Навуменкі, праходзячы праз сур'ёзныя выпрабаванні, паказваюць веліч і прыгажосць чалавечага духу. У раманах, створаных у 1970-80-я гг. («Смутак белых начэй», «Летуценнік», «Асеннія мелодыі»), паўстае вобраз беларускага інтэлігента старэйшага пакалення. Сучаснае жыццё з усімі яго канфліктамі, супярэчлівасцямі асэнсоўваецца пісьменнікам у апошнім значным творы – трылогіі «Дзяцінства. Падлетак. Юнацтва» (1997) і яго працягу «Любімы горад» (1999).
Больш за 50 гадоў працаваў пісьменнік на ніве роднай літаратуры. Творы І.Навуменкі прасякнуты шчырасцю, праўдзівасцю, глыбокімі пачуццямі.

Бібліяграфія:
1. Алейнік, Л. Досвед і мудрасць Івана Навуменкі / Лада Алейнік // Пясочны гадзіннік :літ.-крыт. арт., нарысы, рэц., нататкі / Лада Алейнік. – Мінск, 2010. – С. 77-84.
2. Бугаёў, Д. Я. Шырыня натуры, багацце здзяйсненняў (Іван Навуменка) / Д. Я. Бугаёў // Жыццём ідучы : з гісторыі беларус. літ. і літ. крытыкі / Д. Я. Бугаёў ; БДУ. – Мінск, 2013. – С. 11-17.
3. Грамадчанка, Т. К. Лёс хлопцаў-равеснікаў у ваенных раманах Івана Навуменкі / Т. К. Грамадчанка // Беларуская проза ХХ стагоддзя : постаці, творы, праблемы : дапаможнік / Т. К. Грамадчанка. – Мінск, 2009. – С. 41-46.
4. Тычко, Г.К. Вайна ў жыцці і творчасці Івана Навуменкі / Г.К. Тычко // Беларуская літаратура ХІХ -ХХ стагоддзяў: час і асобы / Г.К. Тычко. – Мінск, 2010. – С. 157-164

.

[Admin]

“Пявучае слова Купалы я глыбока ў душы берагу…”

14 студзеня – 105 гадоў з дня нараджэння Міколы Аўрамчыка(1920-2017), паэта, празаіка, перакладчыка.
Мікалай Якаўлевіч Аўрамчык — адзін з выдатных беларускіх паэтаў, творчая дзейнасць якога пачалася яшчэ ў даваенны час. Ён нарадзіўся ў в. Плёсы Бабруйскага раёна Магілёўскай вобласці. У школьныя гады захапляўся творчасцю Я.Купалы і Я.Коласа. Вершы і паэмы беларускіх класікаў абудзілі ў ім цягу да паэзіі, натхнілі на творчую працу. Займаўся ў Мінску на рэспубліканскіх курсах маладых аўтараў. Скончыў тры курсы літаратурнага факультэта Мінскага дзяржаўнага педагагічнага інстытута імя А.М. Горкага (пасля вайны перавёўся ў Беларускі дзяржаўны ўніверсітэт). У гады Вялікай Айчыннай вайны ўдзельнічаў у баях на Паўночна-Заходнім і Волхаўскім франтах, быў у палоне, працаваў на каменнавугальных шахтах у Руры. Пасля цяжка хворы быў вывезены ў шахцёрскі шталаг у г. Хемер, дзе знаходзіўся да канца красавіка 1945 г. Вызвалены англічанамі і адпраўлены ў размяшчэнне савецкіх войск. Потым знаходзіўся ва Украіне, удзельнічаў у аднаўленні Данбаса. Вясной 1946 г. М.Аўрамчык вярнуўся ў Мінск. У 1949 г. скончыў адддзяленне журналістыкі філалагічнага факультэта Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта. Адначасова працаваў у рэдакцыях газет “Чырвоная змена” і “Літаратура і мастацтва”, потым у часопісе “Полымя”. З 1953 па 1980 г. быў рэдактарам аддзела паэзіі часопіса “Маладосць”. У 1947 г. стаў членам Саюза пісьменнікаў СССР, у 1980 г. – заслужаным работнікам културы БССР.
Друкавацца М. Аўрамчык пачаў у 1937 г. Вядомы пераважна як паэт-лірык. Асноўнымі тэмамі творчасці з’яўляюцца — Вялікая Айчынная вайна, любоў да Радзімы і ненавісць да ворагаў, пакутлівыя перажыванні ў фашысцкай няволі, катаржная праца на каменнавугальнай шахце, радасць Перамогі, студэнцкае жыццё, стваральная дзейнасць савецкіх людзей, дружба і салідарнасць народаў і інш. Ён аўтар кніг паэзіі “Пярэдні край” (1949), “Дружба” (для дзяцей, 1950), “Шляхамі дружбы” (1952), “Ключы жураўліныя” (1960), “Сустрэча былых канагонаў” (1963, Літаратурная прэмія імя Янкі Купалы, 1964) і інш.
Мікола Аўрамчык – аўтар рамана “У падзямеллі”(1986) і аповесці “Палон” (1989), дзе апісаў жорсткія баі, палон, маральнае супрацьстаянне ворагу, змаганне за чалавечую годнасць.
Мікола Аўрамчык узнагароджаны ордэнамі Айчыннай вайны ІІ ступені, “Знак Пашаны”, медалямі, граматамі.

Бібліяграфія
1. Падаляк, Т. У. Мікола Аўрамчык: лёс і вайна, паэзія і каханне… / Таццяна Падаляк // Дыялогі на мяжы стагоддзяў: класікі і сучаснікі ў інтэр’еры часу : у 2 ч. / Таццяна Падаляк, Мінск, 2018. Ч. 2. – С. 4-17.
2. Арцем’еў, В. І. Майстар беларускай паэзіі / В. І. Арцем’еў // Пісьменнікі і кнігі / В. І. Арцем’еў. – Магілёў, 2015. – С. 47-52.
3. Драздова, З. “Я да людзей хацеў бы ісці з адкрытаю душой…” / Зінаіда Драздова // Свет близких звёзд / [сост. Л.П. Саенкова]. – Минск, 2014. – С. 6-16.

[Admin]

Згадкі ў чаўне зары

30 лістапада – 125 гадоў з дня нараджэння Міхася Лынькова (1899-1975), народнага пісьменніка Беларусі, літаратуразнаўца, акадэміка Нацыянальнай акадэміі навук.
Міхась Ціханавіч Лынькоў нарадзіўся 30 лістапада 1899 года на Віцебшчыне (в.Зазыбы Лёзненскага раёна) у сям'і чыгуначніка. У 1913 г. вучыўся ў Рагачоўскай настаўніцкай семінарыі. З пачаткам першай сусветнай вайны М.Лынькоў быў накіраваны ў в. Ліпінічы на працу настаўнікам.
Ў 1918 г., калі Гомельшчына была акупіравана нямецкімі войскамі, М.Лынькоў з'явіўся адным з арганізатараў i ўдзельнікаў партызанскага руху. Пасля выгнання кайзераўскіх акупантаў зноў настаўнічаў у Ліпнічах, a ў жніўні 1919 г. па прафсаюзнай мабілізацыі быў накіраваны ў Чырвоную Армію. Удзельнічаў у паходзе на Варшаву, у разгроме банд пад Старадубскам i Ноўгарад-Северскам, служыў у спецыяльным атрадзе па барацьбе з голадам у Паваложы, на Урале i ў Заходняй Сібіры. У жніўні 1922 г. М. Лынькоў вярнуўся да абавязкаў вясковага настаўніка ў Свержанскую сямігодку (Рагачоўскі раён). З 1925г. М.Лынькоў пачаў працаваць у галіне журналістыкі, пісьменніцтва i навукі. Летам таго года М. Лынькоў быў накіраваны на працу ў газету «Камуніст», дзе яго прызначылі спачатку сакратаром рэдакцыі, a неўзабаве i адказным рэдактарам.
Міхась Лынькоў пачаў актыўна выступаць на ніве роднай літаратуры, i як рэдактар газеты клапатліва i настойліва выяўляў, згуртоўваў i расціў маладыя паэтычныя таленты. Пры «Камунісце» штомесячна выпускаўся літаратурны дадатак «Вясна». Яны папоўнілі беларускую літаратуру такімі здольнымі паэтамі i празаікамі, як Барыс Мікуліч, Алесь Жаўрук, Рыгор Суніца, Сяргей Грахоўскі, Васіль Вітка, Мікола Лобан, Аляксей Зарыцкі i інш. Як пісьменнік Міхась Лынькоў стаў вядомы з 1926 г. Яго першыя апавяданні «Над Бугам», «Чыгунныя песні», «Манчжур», «Гой», «Крот», «Журавель мой, журавель», «Андрэй Лятун», «Квартырмайстар Будай» i іншыя адразу выклікалі зацікаўленасць літаратурнай грамадскасці i шырокіх колаў чытачоў. Імя Лынькова як мастака слова набыло ўсеагульную вядомасць.
У 1930 г. Міхась Лынькоў пераехаў у Мінск i апынуўся ў самай гушчы літаратурнага, навуковага i грамадскага жыцця рэспублікі.
Першапачаткова ён быў прызначаны галоўным рэдактарам адзінага ў ты час Дзяржаўнага выдавецтва БССР. Адначасова ўвайшоў у кіруючы склад БелАПП (Беларускай асацыяцыі пралетарскіх пісьменнікаў), стаў адным з яе кіраўнікоў. Пасля роспуску ў 1932 г. усіх літаратурных аб'яднанняў i груп быў зноў абраны ў кіруючы склад новай пісьменніцкай арганізацыі. Значны час (1933—1941 гг.) ён быў рэдактарам «Полымя рэвалюцыі» (так называўся ў той час літаратурна-мастацкі часопіс «Полымя») i адначасова (з 1938 па 1948 г.) узначальваў Саюз пісьменнікаў БССР. У 30-я гады яшчэ больш актывізавалася дзейнасць Міхася Лынькова як мастака слова. Паказваючы нараджэнне чалавека новай савецкай явы, пісьменнік імкнуўся выявіць тыя асноўныя ўнутраныя імпульсы, якія вызначаюць яго паводзіны, маральныя i этычныя ўяўленні. Вызваленчы паход 1939 г., у якім Міхась Ціханавіч прымаў дзейсны ўдзел у якасці рэдактара газеты «Беларуская звязда», узбагаціў яго багатымі ўражаннямі. Пад уражаннем усяго пачутага i ўбачанага быў напісаны рад апавяданняў, якія ўвайшлі ў зборнік «Сустрэчы» (1940). Высока ацэньваючы творчасць Міхася Лынькова 20—30-х гадоў, трэба сказаць, што росквіт яе прыпадае на ваенныя i пасляваенныя гады, i лебядзінай песняй пісьменніка з'явіўся яго раман «Векапомныя дні».
3 першага дня Вялікай Айчыннай вайны М. Лынькоў знаходзіўся ў дзеючай арміі, рэдагаваў газету «За Савецкую Беларусь». Апавяданні таго часу склалі зборнік «Астап» (1944). 3 1942 г. Міхась Лынькоў пачынае збіраць матэрыялы для задуманага ім рамана. Спатрэбіліся доўгія гады напружанай працы, каб здзейсніць свае творчыя задумы. У завершаным выглядзе раман «Векапомныя дні» выйшаў у свет у 1958 г. Пасля вайны Міхась Лынькоў працаваў галоўным чынам у Інстытуце літаратуры Акадэміі навук БССР. Навукова-літаратуразнаўчая дзейнасць Міхася Лынькова абмяжоўвалася пераважна артыкуламі аб дзейнасці асобных пісьменнікаў.Міхась Ціханавіч з бацькоўскім клопатам адносіўся да кожнага новага пісьменніка, шчыра радаваўся прыходу ў літаратуру I. Мележа, Я. Брыля, А. Кулакоўскага, У. Караткевіча, I. Шамякіна, А. Макаёнка, В. Быкава, А. Васілевіч i іншых беларускіх паэтаў, празаікаў, драматургаў i крытыкаў.
Дэпутат Вярхоўнага Савета БССР у 1940—1975 гг.
Узнагароджаны трыма ордэнамі Леніна (1949, 1955, 1969), трыма ордэнамі Працоўнага Чырвонага Сцяга (1939, 1959, 1967), ордэнам Кастрычніцкай Рэвалюцыі (1974), ордэнам Чырвонай Зоркі (1943), медалямі.
Памер 21 верасня 1975 г

Бібліяграфія
1. Бачыла, А. М. Крыло неспакою = Крыло тревоги : пошук, роздум, палемiка, успамiны / А.М.Бачыла. - Мн. : Мастацкая лiтаратура, 1985. - 268с.
2. Куляшоў, Ф. I. Лiтаратурныя партрэты : лiт.-крытыч. нарысы / Фёдар Iванавiч Куляшоў. - Мн. : Мастацкая лiтаратура, 1983. - 253с.

3. Колб, Ю. "Незабыўныя дні" : да 125-годдзя народнага пісьменніка Беларусі Міхася Лынькова / Ю. Колб // Бібліятэка прапануе. - 2024. — № 2. — С. 2—3.
4. Марціновіч, А. Згадкі ў чаўне зары / Алесь Марціновіч // Літаратура і мастацтва. - 2019. — 6 снеж. (№ 47) — С. 5.